36


Ik heb ...


Vervolg pagina 33.


Ik wilde altij d al naar KMS, dat was mij n droom. Ik was bang dat dat niet meer tot de mogelij kheden zou horen als ik hulp ging zoeken. Ik wilde die stempel ‘good to go’ en dan zou ik weer verdergaan. Eenmaal op de KMS ging het mis: ik moest een wapen bij laden, maar dat lukte niet, terwij l ik het voorheen met mij n ogen dicht kon. Er volgden een paar uren waaraan ik geen herinne- ringen meer heb. Ik moet de verhalen van collega’s maar geloven. Mij n geluk was dat ik daar een leidinggevende had die direct zag wat er aan de hand was. Op zij n aandringen heb ik hulp gezocht en de arts stuurde me naar huis met de woorden: Probeer maar lekker te ontspannen. Nou, zo werkt dat dus niet. Bovendien kwam de hulpverlening stroef op gang, terwij l ik het type ben dat dingen gisteren voor elkaar wil hebben. Ik maakte me zorgen over mij n toekomst. Dat was het moment dat ik een berichtje stuurde aan KNAK en binnen een kwartier kreeg ik bericht terug. En dat was niet een waslij st aan tips en adviezen, maar een hart onder de riem. Precies wat ik nodig had. Als de muren thuis op me afkwamen, dan was en is KNAK er voor me. Daar kon ik mij n ei kwij t. Ik merkte hoe fij n het is als er gewoon geluisterd en gereageerd wordt. Sinds dat contact ben ik langzaamaan steeds meer met mezelf aan de slag gegaan. Ik weet nu dat herstel op één staat, re-integratie komt daarna. Stap voor stap.’


Meer weten over KNAK? Ga naar www.knakmoment.nl.


Vervolg pagina 34.


In 2014 zag ik het echt niet meer zitten en schreef ik mij n afscheidsbrieven. Ik had geen idee hoe ik verder moest. Mij n schoonmoeder en vrouw lazen de brief te vroeg (gelukkig op tij d) en hebben mij vast gepakt en niet meer los gelaten. Ik ging aan het werk met mezelf, voor mezelf. Vooral de high intersensitive trauma therapy heeft me geholpen. Een week lang met dagenlange sessies. Al had ik het gewild, daar kon ik echt niet mezelf verstoppen. Toen het wat beter met me ging en ik klaar was met de behandeling, wilde ik weer aan het werk bij Defensie. Dat was immers waar ik het ook voor had gedaan. Het was mij n 11-jarige zoon die me liet inzien dat het een slecht idee was. Het thuisfront was zo blij dat het goed met me ging. Ze waren bang voor wat de toekomst zou brengen. Ik koos voor een andere richting: ik werd ervaringsdeskundige. Ik heb een opleiding gedaan en sindsdien werk ik bij ARQ Centrum’45. Hier zie ik ze elke dag: veteranen die het spel meespelen en er niet echt voor gaan. Ik probeer ze in te laten zien dat je echt je kwaliteit van leven kan terugvinden als je hulp aanvaardt en zelf het werk doet. PTSS is een belemmering, daar weet ik alles van. Ik zal de rest van mij n leven al mij n handvatten en tools moeten inzetten om de dag door te komen. Maar zoals het nu gaat heb ik er vrede mee, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mij n gezin, want PTSS heb je niet alleen.’


Vervolg pagina 35.


Dat heeft ervoor gezorgd dat ik er nog ben. Ik heb redelij k geaccepteerd dat ik chronische PTSS heb. Dat is iets waaraan ik moet blij ven werken, maar inmiddels heb ik behoorlij k wat handvatten waardoor het te doen is. Al gaat dat het ene moment beter dan het andere. De scherpe randjes zij n ervan af. Neem bij voorbeeld het geluid van een helikopter. Ik associeer dat niet met direct gevaar, maar het brengt me wel terug naar missiege- bied. Voorheen was ik in gedachten helemaal daar, nu zie ik drie of vier flitsen met beelden. Dat is nog altij d meer dan een �normaal” persoon, maar voor mij is het te doen. Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, ben ik weer in behandeling gegaan. Die beelden en verhalen op televisie brachten de ellende weer dichtbij . Hetzelfde nu in Gaza. Ons hoofd- kwartier vanwaar we destij ds naar buitenposten trokken lag slechts twintig kilometer van Rafah vandaan. Ik sluit me af voor het nieuws en wil er ook met niemand over praten. Dat is niet goed voor me. Mensen vragen me weleens: als het zo erg was in Libanon, waarom ging je dan een half jaar later weer terug? Gek genoeg werd het wel vertrouwd en het nieuwe normaal voor mij . Ik vond het in Nederland ook maar heel raar toen ik terugkwam van de uitzending. Ik voelde me nergens op mij n gemak.’


checkpoint


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76