64


Uw mening brieven


Deel uw mening in de brievenrubriek. Mail de redactie: checkpoint@mpg.today o.v.v. brieven. Of stuur uw brief naar Checkpoint, rubriek brieven, Postbus 862, 1180 AW, Amstelveen. De redactie behoudt zich het recht voor brieven te redigeren, in te korten of niet te plaatsen.


Verwende generatie?


Ik lees in Checkpoint artikelen over nazorg en PTSS. De discussie dat de veteranen van nu, met alle nazorg, een verwende generatie is in tegenstelling tot de oude veteranen (WO, Indië, Korea). Zij gingen immers direct na terugkomst weer aan de slag, zonder te klagen. Ik wil daar graag een paar opmerkingen over maken. Oorlog en alles wat ermee samenhangt, heeft een enorme psychische impact. Dat geldt voor iedereen, vriend en vijand, die het ondergaat. Er zijn er die ernstig aan de gevolgen van die bloot- stelling lijden, andere minder. Dat lijden kan chronisch worden en heeft vele uitingsvormen, tot ernstige psychische problemen aan toe die tot zelfdoding kunnen leiden. Dat is niet van nu, of de laatste jaren. Het is van alle tijden en alle oorlogen. Ik herinner mij uit het leeftijdscohort van mijn vader menige Indiëganger die niet sprak over ‘die tijd’. Omdat het on- zegbaar is, zei er een. Een ander raakte steeds verder weg van deze wereld en benam zich het leven. Een derde, bijna altijd rustige man, kon plots op onverwachte momenten in blinde razernij ontsteken. Hij weet het aan de ontberingen en ‘de ploppers’. En er zijn meer verhalen. Wat er toen niet was, is voldoende erkenning dat oorlog, doodsangst, doden of mogelijk gedood worden gekmakend is en tot psychische proble- matiek leidt. Wat niet hielp is ‘gewoon doorgaan’. Hoe begrijpelijk in die tijd ook. Gelukkig is de blik op nazorg in de achter ons liggende decennia veran-


derd. Hebben we nu veel meer oog voor verwondingen die je niet ziet. We reali- seren ons dat soldaten en de zorg voor hen, ons aller verantwoordelijkheid is. Het zorgen voor mensen die gewond zijn, maakt die mensen niet verwend. Wellicht dat het al eens is gedaan, maar een dubbelinterview met briefschrijvers die over de verwende generatie spre- ken, en leden van die generatie die met de gevolgen van Bosnië, Afghanistan of andere uitzendingen kampen, zou verhelderend kunnen zijn.


MATTHIJS VERMAAT (UNIFIL 1979–1980)


Elkaar de maat nemen


Het valt mij op dat in Checkpoint men zich vaak belangrijker vindt dan de ander. Hetzelfde geldt voor de missie die we zelf hebben meegemaakt. Onze missie toen ... en wij hebben dat toen zo ... en vul maar in. Als iemand een trauma heeft opgelopen of erge dingen heeft meegemaakt, dan is dat een verdrietige zaak, punt. Mijn oproep aan u is om niet alles langs de meetlat te leggen. Gebruik uw ervaringen en levenswijsheid om uw medemens en veteraan te helpen als dat op uw pad komt. Wij komen dan met zijn allen denk ik verder dan dat wij overal iets van moeten vinden. Of neem ik u nu de maat?


BRAM DEES, LIBANONVETERAAN


Waar doe je het


voor?


Een vraag die ik en vele collega’s ons vaak hebben gesteld: waar doe je het voor? Wat zijn de eff ecten mijn aanwe- zigheid, mijn werkzaamheden en mijn opdracht? Maar al te vaak neem je ge- noegen met speculaties en aannames. Het zal vast wel ergens goed voor zijn. Afgelopen week kreeg ik mijn bronzen medaille voor twaalf jaar trouwe dienst. Het waren er zestien, maar dat terzijde. Die dag kreeg ik een berichtje van mijn vader. Mijn ouders zijn op vakantie in Spanje (ik had ze niet verteld over mijn medaille omdat ik niet wilde dat ze hiervoor eerder naar huis kwamen) en hij liet weten dat hij de eigenaar van een lokaal restaurant had ontmoet, een Irakees die samen met vrouw en ouders Irak was ontvlucht. Een gesprek volgde en mijn ouders vertelden hem dat ik daar in 2004 uitgezonden ben geweest. Het gesprek kreeg een emotionele wending, aldus mijn vader. De eigenaar vroeg mijn ouders om mij en mijn maten te bedanken voor onze bescher- ming destijds. Mijn ouders bezochten de restauranteigenaar vaker en hij ver- telde over gruweldaden van het regime. Ook benadrukte hij dat mensen die de details niet kenden, geen benul hebben van het belang van een beveiligde zone. Een heenkomen waar ze veilig konden zijn. Wetende dat deze familie een veilig be- staan heeft opgebouwd en zich hebben kunnen loswrikken van een regime, van een omgeving waar barbaarse taferelen niet ongewoon waren, heeft na al die ja- ren mijn vraag beantwoord. Gelukkig is er nog een internationale samenleving die een verschil probeert en blijkbaar kan maken.


MICHAEL VAN ZUIJLEKOM


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76