Perspectief
9
Een boortoren van Chesapeake Energy in Loui- siana. (links het uitzicht vanuit Ruggiero’s keu- kenraam). HOLLANDSE HOOGTE
import van buitenlandse olie. Dat geld kan worden gestoken in de Ame- rikaanse economie. De gasindustrie creëert bovendien nieuwe banen en het is stukken beter voor het milieu. Aardgas is allesbehalve zaligma-
kend, werpen critici tegen, onder wie vooral milieuactivisten. De ramp met de installaties van BP in de Golf van Mexico bewijst maar weer eens dat de ontginning van grondstoffen niet honderd procent risicovrij kan zijn. Het hydrofracking is zeer contro-
versieel. In Louisiana circuleren veel verhalen over schade aan het milieu en gevaren voor de volksgezondheid, vooral aangericht door onvoorzich- tig gebruik van de fracking fluid. On- langs werden zeventien koeien dood aangetroffen in een wei vlak bij een boortoren net buiten Mansfield. In de wei was fracking fluid gelekt. In Louisiana, maar ook in andere staten waar naar gas wordt geboord, lopen tal van rechtszaken wegens vervui- ling van drinkwater, dat nu op diverse plaatsen als bruine, stinkende smur- rie uit de kraan komt. De drillmaat- schappijen hebben de getroffen huis- houdens van flessenwater voorzien, maar erkennen geen schuld aan het probleem en lossen het niet op. Ken-
‘Ik word hier zo stinkend rijk, het bedrag past straks niet meer op het display van mijn rekenmachine .’
In 2009 kostte het leasen van mineral rights in Louisiana honderd dollar per hectare. Dat is nu tussen de tien- en dertigduizend dollar per hectare.
Prijsstijging
neth McCorten, woordvoerder van Chesapeake Energy, geeft niet thuis bij vragen over fracking fluid. Per e- mail laat hij weten dat journalisten voor informatie maar op de website van zijn bedrijf moeten kijken.
Brandend water
In Decatur, Texas, net over de grens met Louisiana en in de punt van de Haynesville Shale, sleept Tim Rug- giero al anderhalf jaar met liters fles- water. Het water dat uit zijn kraan stroomt, ruikt naar gas. Toen Ruggie- ro er onlangs een aansteker bij hield, kwam er een steekvlam uit. Hij is in een rechtszaak verwikkeld met Aruba Petroleum, dat naar gas boort op zijn terrein. Ruggiero’s brandende water is niet zijn grootste probleem. Het uitzicht uit zijn keukenraam wordt versperd door een boortoren in zijn achtertuin. Een jaar geleden belde zijn buurvrouw hem op zijn werk: overal in zijn tuin reden bulldozers, bomen waren omgehaald, het gras was omgeploegd. ‘Dat was het begin van de nachtmerrie’, zegt Ruggiero. Toen de Ruggiero’s hun huis in
2004 kochten, waren ze zich er niet van bewust dat de vorige eigenaar de rechten op de mineralen in het ter-
rein behield. Die verkocht die rechten twee jaar geleden aan Aruba Petrole- um. ‘Dat heeft nu op zestig meter van onze achterdeur een boortoren ge- zet’, zegt Ruggiero woedend. ‘Ons huis is driekwart in waarde gedaald, we zijn bijna de helft van ons terrein kwijt, al moeten we wel over het ge- heel belasting betalen. Onze dochter van acht kan nauwelijks buiten spe- len, omdat de boorinstallatie perma- nent een zwarte roetwolk uitstoot. Het is ongelooflijk, maar dit mag vol- gens de wet. Die wordt hier gedicteerd door de oliebaronnen.’
Gaswinning in de VS is nieuw en de regelgeving daardoor nog beperkt, waarschuwen milieuorganisaties. Én er is de zogeheten Haliburton loop- hole: in 2005 werd onder leiding van toenmalig vicepresident Dick Che- ney, tevens oud-CEO van Haliburton, een wet aangenomen waardoor olie- maatschappijen de samenstelling van hun fracking fluid niet openbaar hoeven te maken. Dat maakt het voor mensen als Ruggiero moeilijk hun drinkwater te saneren. ‘Aruba Petro- leum hoeft mij niet eens te vertellen welke gifstoffen het op mijn terrein loost’, fulmineert Ruggiero. ‘Ach, dat gezeur over fracking fluid,
het is allemaal onzin’, zegt Leather- wood. ‘Het is jaloezie; als die mensen ook een vette cheque hadden gekre- gen, had je ze nergens over gehoord.’ Leatherwood heeft onlangs vier grote vijvers gegraven op zijn terrein. ‘Ik voorzie Chesapeake Energy van het water dat ze nodig hebben voor hun fracking fluid’, zegt hij. ‘Ik verdien zo nóg meer. This gas here, it’s a true gift from the Lord.’
In steeds meer staten, 32 in totaal,
wordt nu naarstig gezocht naar deze gift van God. Tot nu toe lijkt de Hay- nesville Shale het grootste gasveld te zijn. ‘Ik kan niet wachten tot ze gaan drillen’, zegt Leatherwood. ‘Chesa- peake Energy kan acht boortorens op mijn terrein zetten, die naar schatting elk drie tot acht miljoen kubieke me- ter gas opleveren.’ Het is even stil aan de andere kant van de telefoon, op het geluid van vingers op toetsen na. ‘Ik heb het nog maar eens uitgere- kend’, klinkt Leatherwoord even later weer. ‘Per boortoren verdien ik straks zeker 1.300 dollar per dag. En dat dan misschien keer acht, dat is meer dan tienduizend dollar per dag. Ik word zo knetterrijk, het bedrag past straks niet meer op mijn rekenma- chine.’ 1
In Mansfield wordt overal geboord. Ook dwars door het asfalt op de parkeerplaats achter de kerk en in de wedstrijdbaan van de plaatselijke golfclub.
Boorgekte
Niet voor eigen gebruik Veel Amerikaans gas wordt geëxporteerd. In de VS zelf rijden vrijwel alle auto’s nog op benzine, ook omdat je (nog) nergens gas kunt tanken.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20