????????


Missie | Pleidooi voor vrije tijd


Pasar vindt het hoog tijd dat we met z’n allen onze echte vrije tijd opnieuw ontdekken, want het worstelen met tijd blijft brandend actueel. In deze rubriek zetten schrijvers, opiniemakers en bekende koppen hun omgang met vrije tijd uiteen.


‘Je tijd is eindig en dus kostbaar’


Annemie Struyf is journalist, auteur en moeder van vijf. Ze reisde de wereld rond en dompelde zich onder in verschillende culturen, om zowel wereld problemen aan te kaarten als eerlijke portretten van bijzondere mensen neer te zetten. Voor Annemie is tijd een geschenk.


Tekst Kristel Bruynseels – Foto Kristel Waterloos


Je bent een creatieve duizend- poot, met misschien weinig vrije tijd. Wat leert je dat over tijd? Annemie Struyf: ‘Tijd is een kostbaar goed. Omdat ik al jarenlang reportages maak en daarbij een drukke agenda moest combineren met een gezin met vijf kinderen, ben ik altijd erg bewust met tijd omgegaan. Het deed me beseff en dat je uren en dagen versmos- sen echt heel jammer is. Tijd kan je niet kopen. Ook niet af open. Je weet niet hoe lang je zorgeloos zal zijn of wan- neer het geluk je in de steek zal laten. Je weet niet hoe het leven loopt en je hebt daar ook geen honderd procent vat op, dus koester die momenten die mooi zijn, die je verrijken, die boeiend zijn. Ik vind het een verantwoordelijkheid om je dagen te vullen met zaken die bij je passen, waar je bewust voor kiest. In zoverre dat mogelijk is, natuurlijk. Ook in je werktijd: als je elke dag de uren op je werk aſt elt, dan past dat werk niet bij je. Wij hebben vrij veel marge in onze vrije tijd, dan is het goed te kiezen voor iets wat je echt graag doet, wat je écht wil, in plaats van die agenda vol te proppen met kleine en grote “moetens” uit sociale verplichtingen of omdat het bucketlist-gewijs hoort om ook dit en dat mee te maken. Je tijd is eindig, en dus kostbaar, dat is een eerste besef.’


20 | Pasar | December 2018


Hoe hebben je reizen naar andere culturen je beeld over tijd gevormd? ‘In Afrika zeggen ze: “You have the watch, we have the time.” En dat is echt zo. Wij leven met de klok, het moet vooruitgaan, we zijn onrustig. Een Afrikaan is zelden of nooit op tijd op een afspraak. In onze ogen “verlum- melen” ze heel wat tijd, maar ik wil daar geen oordeel over vellen. Want wanneer je durſt los te laten, je planning aan de kant schuiven, dan gebeuren er vaak wonderlijke dingen. Je maakt écht tijd. Je beleeſt jezelf, de ander, de omgeving, intenser. Wanneer je met een goede vriend of vriendin afspreekt en alle “feitelijke” nieuwtjes zijn uitgewis- seld en je wacht… , dan pas komen de echte gesprekken. Of dan geniet je van gewoon bij elkaar zijn. Of van een wandeling, zonder dat er verder iets wordt ingevuld. In Afrika kan men


wachten, een dag, een maand, een jaar of zelfs over generaties heen. Ze hebben daar een andere tijdsbeleving. Tijd kan je vertrouwen geven, als je goed luistert en de tijd niet volpropt met onrust. Het louter be-leven van tijd, van het leven, van elkaar, zonder afspraken, is hier bij ons een grote luxe geworden.’


Tijd lost complexe dingen op,


gewoon door voorbij te gaan.


Wachten is inderdaad niet de sterkste kant van de moderne westerling. ‘Het is een huizenhoog cliché, maar daarom niet minder waar: tijd heelt. Wanneer je diep verdriet hebt of wan- hopig bent, weet dan dat tijd helpt. Dat lijkt niet zo, maar toch klopt het. De maanden, de jaren verzachten de din- gen. Ze helpen je iets te verwerken, te dragen. Wij willen vaak snel een oplos- sing, of toch in elk geval niet te lang in discomfort blijven zitten. En toch zijn er zaken in het leven die pas in de bedding van tijd hun plaats vinden. Dat vind ik troostend en geruststellend. Soms lost tijd ook complexe dingen op, gewoon door voorbij te gaan. Wij vinden dat moeilijk, we willen ook dat het snel gaat. Hoe ouder we worden, hoe sneller de spiraal van de tijd trouwens gaat. En dan kan je die tijd maar beter als je bondgenoot beschouwen. Tijd is onze vijand niet. Het kan een vriend zijn. Dat moeten we opnieuw leren.’ 


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104