026


026 Onvergetelijk


Cardioloog Evert Lamfers leerde vroeg in zijn carrière dat meekijkers niet alleen maar ‘lastig’ zijn.


Tekst: Evert Lamfers Beeld:Shutterstock


Meekij ker


Behalve over een patiënt om nooit te vergeten, gaat dit over een casus die ik de rest van mijn carrière heb gebruikt als voorbeeld in opleidings- situaties. Begin jaren tachtig, mijn eerste dag als arts-assistent interne geneeskunde, werd ik gevraagd een oudere patiënt te bekijken die al drie weken opgenomen lag met buikpijn en hoge bezinking. “Ik denk dat zijn blaassteen verwijderd moet worden, maar de uroloog wil er niet aan”, aldus mijn supervisor-internist. Oei, als be- ginneling belandde ik midden in deze discussie met een medisch dossier en een röntgenmap zo dik als een statenbijbel. En dat in een tijd dat er geen beeldschermen waren, de vele IVP’s, buikoverzichten en colonfoto’s van de patiënt één voor één op een lichtkast werden opgehangen en ook nog door elkaar geraakt waren door de vele consulterende specialisten. Een hele puzzel.


Anamnese en lichamelijk onderzoek: constant buikpijn en drukpijn in de buik. Ik wist niets beters te verzinnen dan met de moed der wanhoop de voorgeschiedenis nauwkeurig door te nemen, de decursus regel voor


In de herhaling


Een van de vaste rubrieken in Arts en Auto is Onvergetelijk, waarin zorg- professionals een herinnering delen aan een bijzondere patiënt, indruk- wekkende gebeurtenis en/of grappige ervaring. Uit recent lezersonderzoek blijkt dat de rubriek de populairste is van alle rubrieken in Arts en Auto. Opvallend genoeg óók bij studenten. Daarom in Arts en Auto Student: het beste uit Onvergetelijk.


regel te lezen, de brieven te spellen en onderzoek voor onderzoek samen te vatten. Tijdens deze bezigheid kwam een arts-assistent chirurgie binnen en keek over mijn schouder mee: ‘Wat ben jij aan het doen?’ ‘Zucht.’ ‘Kijk, je schrijft op: broekprothese.’ ‘Klopt, zes maanden geleden, en de volgende dag een sepsis met e.coli.’ ‘Dan is die e.coli vast in dat verse littekenweefsel gaan zitten.’ ‘Kan dat?’ ‘Ja. Dan krijg je een low grade-infec- tie in dat weefsel. Hij zal wel buikpijn hebben. En een heel hoge bezinking.’ ‘Klopt, bezinking 100.’ Met dit verhaal naar de supervisor. Die geloofde het nog niet zo, maar stelde een CT-scan voor die toen alleen nog in enkele klinieken uitgevoerd kon worden en veel georganiseer en trans- port vereiste. Inderdaad werd er infec-


tiemateriaal rond de broekprothese gezien. Mijn patiënt kreeg zes weken een antibiotica-infuus, de buikpijn ver- dween en de maandenlang verhoogde bezinking normaliseerde. En ik had een dankbare patiënt. Maar ontving ook onbedoeld het respect van mijn supervisor, had als nieuweling een fraaie casus voor de wekelijkse pa- tiëntenbespreking en het was een les voor de rest van mijn carrière. Moeilijke casus waar je niet uit-


komt? Maak een samenvatting. Niks knippen en plakken, gewoon door- spitten. Niet bang zijn een collega mee te laten kijken en de diagnose stelt zich bijna vanzelf. Ik ben de naam van mijn over-de-schouder-meekij- kende weldoener nooit vergeten en heb die er altijd bij genoemd: Paul Rieu. Hij vervolgde zijn opleiding in het Radboudumc en werd een gevierd kinderchirurg.


Dit verhaal verscheen eerder in Arts en Auto 11, november 2021.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28