Terrazzo leek beter geschikt voor dit doel dan keramiek
moet de emotie bereiken, een schuldgevoel op- wekken omdat je iets kapot hebt gemaakt. Dáár gaat deze installatie over. Jij bent in de stad want jij wilt de Biënnale zien. En jouw bezoek doet iets met Venetië. We willen dat je je dat realiseert.”
Tomaello. “In ieder geval is het uitgangspunt voor dit project altijd geweest om zoveel mogelijk met natuurlijke materialen te werken.” Een minstens zo lastige eis was dat het breken van de tegels goed hoorbaar moest zijn. Ook daarvoor zijn in de werkplaats heel veel monsters gesneuveld. Niet elke breuk klinkt hetzelfde en voor hun installatie hadden Studio L A en Tren- ning een specifiek geluid in gedachten; een korte, droge krak. “Als een breuk dof en traag klinkt, dan is dat saai”, zegt de materiaaldeskundige. “Dat zochten we niet, we wilden dat mensen er juist van zouden schrikken.” De installatie ligt in een verstilde ruimte, met alleen de vloer en een serie foto’s van een uitgestorven Venetië in coronatijd aan de muur als blikvangers. De relatief kleine foto’s zijn aan de andere zijde van waar je binnen komt, bij de uitgang van de zaal. Je moet dus over de vloer om de foto’s te kunnen bekijken of om je weg te vervolgen. Het is daardoor onver- mijdelijk dat je als bezoeker van de installatie de vloer vernielt. “Het geluid van de brekende tegel moet je van je apropos brengen”, legt ze uit. “Het
Van krakken naar knisperen Studio L A, Trenning en Tomaello zijn er goed in geslaagd om de installatie precies dat te laten doen wat de bedoeling was. Op 22 mei was de opening van de Biënnale en de eerste tegels gingen stuk. Dat was niet alleen te horen, maar ook te voelen; als de tegel breekt, zak je een paar millimeter. Het bracht de eerste bezoekers let- terlijk en figuurlijk uit balans, ze keken verschrikt om naar de ravage die ze hadden aangericht. In november, als de Biënnale zijn laatste dagen beleeft, zal dat waarschijnlijk anders zijn, dan lo- pen de bezoekers over een verwoest Venetië. Een ander beeld en ook een ander geluid. “Hoe het er zal uitzien weten we niet, maar ik verwacht dat het minder gaat krakken en meer knisperen”, zegt Trenning opgetogen over het welslagen. Tomaello beleefde het succes van de opening met gemengde gevoelens. Normaal gesproken maakt zijn bedrijf immers dingen die zo lang mogelijk heel moeten blijven. “De monsters in de werkplaats kapot trappen ging op zich nog wel, je bent dan aan het testen. Maar toen de vloer daar in Venetië lag, helemaal perfect, niets beschadigd tijdens transport en het plaatsen, en hij vervol- gens bewust stuk gemaakt werd, vond ik dat helemaal niets. Toen ík er overheen moest lopen wilde ik mezelf zo licht mogelijk maken.”
Twee uitersten De opening was een jaar later dan gepland. De 17e Architectuur Biënnale zou eigenlijk in 2020 worden gehouden, maar door de corona pan- demie is dat 2021 geworden. Voor Tomaello en Trenning was dat uitstel een kleine zegen, en ook voor City to Dust. “Soms ontdek je dat je op een verkeerd spoor zit en heb je tijd nodig om te switchen”, zegt Tomaello. “Het uitstel gaf ons daar de ruimte voor, en om dingen te verbeteren. City to Dust heeft nu anderhalf jaar de tijd gehad om stap voor stap te groeien.” Heel anders ging het met het tweede Biënnale project waar het Vlaardingse terrazzobedrijf voor werd benaderd.
MEBEST augustus 2020 23
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48
