search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
Checkpoint Barry


Getekend I


k was uitgenodigd voor de première van de documentaire Getekend, waarin Coen Verbraak zes veteranen volgt tijdens hun


behandeling voor de PTSS die ze hebben opgelopen als gevolg van hun uitzending.


Als jochies begonnen ze aan een avon- tuur, waarvan ze nooit hadden kunnen denken dat het zo voor hen zou eindi- gen: beschadigd, teleurgesteld, bang, boos en verdrietig op de bank. De documentaire gaat niet al te diep in op de specifieke belevenissen van de veteranen, maar concentreert zich op hun behandeling en het hier en nu. Het echte gevecht is voor hen pas begonnen na terugkomst in Nederland. Getekend is geen zoetsappige film en zeker ook geen sensatieverhaal. Eigenlijk kabbelt de film rustig voort. Natuurlijk vloeien er tranen, maar de emoties zijn vooral af te lezen aan de lichaamstaal van de ‘strakke bekkies’, de nerveuze handbewegingen, het trillen van een been of het dwangmatige pluk- ken aan een vers gedraaid sjekkie. Maar er is ook blijdschap. Kinderlijke blijdschap, wanneer veteranenhond


Niels zijn intrede doet. Voor het eerst zien we een stralende John in de film. Om meteen daarna diezelfde John hele- maal over zijn toeren te zien als blijkt dat Niels moeite heeft met de trap. Die scène laat heel goed zien hoe snel de gemoedstoestand van iemand met PTSS kan omslaan. En er is bevrijding, bijvoorbeeld als Nick tijdens zijn EMDR-therapie de emoties, gekoppeld aan een moment tijdens zijn uitzending, uit zich weg voelt vloeien als water dat zijn weg zoekt. Het ‘Poeh!’ dat aan zijn lippen ontsnapt, neemt alle spanning die op zijn gezicht te zien is met zich mee. We zien een jongen die van een last is bevrijd.


Voor mij ben je een held als je kunt toegeven dat er iets goed mis is


En dan is er Hans. De lieve, goede Hans, die zich geen raad weet met de therapie en met zichzelf. Voor hem wordt het alleen maar erger, een uitweg ziet hij niet. Ja, eentje... Jan-Willem, bijna klaar met zijn behan- deling, gooit zijn kont tegen de krib. Maar dan is daar Ed, die hem in duide- lijke bewoordingen zegt dat hij de sfeer verziekt en zichzelf buiten de groep plaatst. De groep… Vangnet, familie, rots in de branding.


De boodschap komt aan en de groep is weer één. Want daarvoor zit je daar. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alléén te doen. Patrick, op foto’s nog een broekie in zijn legertenue, is nu twee keer zo oud, maar


in zijn hoofd nog altijd die jongen. Eigenlijk geldt dat voor alle mannen in de film. Alsof in hun hoofd de tijd is stil blijven staan. De wijzers van de klok houden hen gevangen. Die tijd krijgen ze nooit meer terug. Het enige is het hier en nu, van waaruit ze een toekomst moeten zien op te bouwen, of de levens- lust moeten zien te vinden waarmee ze die toekomst tegemoet kunnen treden. Er is nog een zesde man. Die zien we in de documentaire slechts sporadisch en horen doen we hem helemaal niet. Voor mij was hij het symbool voor al die onzichtbare veteranen die nog niet kun- nen, nog niet willen of nog niet durven. Of voor ieder ander mens met herinne- ringen die hij niet kan delen. Na de filmvertoning heb ik de hoofd- personen de hand geschud. Want voor mij ben je een held als je kunt toegeven dat er iets goed mis is met de manier waarop je in het leven staat. Je bent voor mij een held als je vervolgens de con- frontatie met jezelf aan durft te gaan. En je bent voor mij een held als je dat dan ook nog eens durft te delen met de rest van Nederland. De meeste veteranen in de film droegen hun veteranenspeldje en Draaginsigne Gewonden. Met de film nog in gedach- ten waren dat voor mij dapperheids- onderscheidingen.


Barry Hofstede maakte van november ’92 tot mei ’93 als dienstplichtig chauffeur deel uit van het 1e NL/BE VN Transportbataljon in Centraal-Bosnië, waarna hij tien jaar nodig had om die periode enigszins een plek te geven. Sinds 2002 ontplooit hij zich als (toneel)schrijver. Hij schrijft over uiteen- lopende zaken, maar oorlog en veteraan zijn in Nederland zijn terugkerende thema’s in zijn werk. In 2013 verscheen zijn eerste boek, NL-Peacekeeper. Daarnaast is hij hartstochtelijk muziekliefhebber. Hij denkt nog iedere dag aan wat hij heeft gezien en meegemaakt tijdens zijn uitzending.


JUNI 2014 19


Column


Foto: Karin Stroo


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65