M
Met een goedgevulde boodschappentas sta ik voor de deur. ‘Heb je het allemaal kunnen vinden jongen?’, vraagt Han. ‘Niet alles, want er is flink gehamsterd’, antwoord ik, terwijl ik de zware tas op het aanrecht zet. ‘Oh fijn, we hebben weer zure zult, zo lekker! Wil je een plakje’? Beleefd sla ik af. Ik vraag of ik ze mag interviewen over hoe zij als mensen op leeftijd deze coronacrisis beleven. Letterlijk op gepaste afstand luister ik naar wat deze twee ongelooflijk lieve mensen te vertellen hebben.
We gaan niet meer zo hard ‘Als ik opsta pak ik eerst de krant’, zegt Cor. ‘Nieuws, ik wil weten wat er aan de hand is. Han komt later beneden, we doen alles rustig aan, we gaan niet meer zo hard, toch Han?’ In plaats van te antwoorden vertelt Han dat Cor een paar dagen geleden 92 is geworden. ‘Er was een hoop visi- te. We hebben fijn gezongen, zo gezellig.’ Ik vraag me af of het wel zo verstandig was, zo veel mensen... Han lijkt mijn gedachten te raden. ‘We hadden niemand uitgenodigd, ze kwamen gewoon. Volgende week ben ík jarig, ik word 89.’ Ze is even stil en beslist dan. ‘Niemand mag komen,’
Net als in de oorlog ‘Wij zijn oorlogskinderen’, vertelt Cor. ‘Net als nu mocht ik toen ook niet naar buiten. Mijn vader werd opgepakt wegens verzetsdaden en is naar een concentratiekamp gestuurd. Mijn moeder was bang dat ze mij ook kwamen halen. Ze hield me lang verborgen, uit angst voor de ‘Arbeidseinsatz’. Ik mocht niks, ik kon niks, ik had niks. Het enige dat ik wel had, was honger. ‘Door dit hele corona- gedoe komt dat weer terug’, zegt Han. ‘Alleen het gevoel, de sfeer, dat onzekere, niet de honger. We zijn zo blij met de boodschappen die je hebt gedaan, dank je wel hoor! Hier, wat lekkers voor jou en je gezin.’
We zijn gezegend ‘Vervelen jullie je met dit huisarrest?’ ‘Nou ja, de tv staat wel vaker aan dan normaal. Op dit moment is het coro- nadebat in de Tweede Kamer bezig’, vertelt Han. ‘We zijn benieuwd wat de politiek zegt. Nemen ze genoeg maatre- gelen, vraag ik me af. Verder rommelen we wat in de tuin, dooie bloemetjes verwijderen, onkruid wieden.’ ‘Ja Han, de troep die jij maakt, veeg ik op. We zijn een hecht team. Weet je wat het is, als je op leeftijd bent, leef je langzamer dan wanneer je jong bent. En met deze actualiteit blijkt het nog langzamer te kunnen. Het zal wel moeten. En het zal nog even duren ook, vrees ik.’ ‘Wat ik wel jammer vind’, zegt Han, ‘is dat we veel leuke tentoonstellingen missen in Utrecht en Amsterdam. Maar
goed, wij zijn zo veel samen wegge- weest Cor, heerlijk was dat met jou. We hebben zo’n fijn leven gehad. We zijn gezegend dat we elkaar nog hebben.’
Op gepaste afstand Na deze prachtige liefdesverklaring maak ik nog wat portretten, ook weer op gepaste afstand, en neem afscheid. ‘Jullie bellen maar als de koelkast leeg raakt.’
Enkele dagen later gaat de telefoon. ‘Mogen we weer een beroep op je doen? Ik heb een boodschappenlijst- je.’ ’s Middags zet ik boodschappen verdeeld over twee tassen voor de voordeur. Dan zijn ze niet te zwaar, want vanaf nu moeten ze de bood- schappen zelf naar binnen dragen. Ik wil geen risico’s nemen. Als de deur dichtgetrokken wordt, bedenk ik dat ik, als dit hele gedoe voorbij is, wat vaker op de thee ga. Veel te gezellig.
25
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73