PS2 kind
kaart tebrengenin Play!Amsterdam. NIENKEOOSTERBAAN
Amsterdamteltmeerdanduizendspeeltuinen.Maar waarzeliggenenwater tedoenis,wasnergenste vinden.TotdatBeckyRussellbeslootdespeeltuinenin
Nooit meer op zoek naar een speeltuin
buiten spelen. En ze vindtook dat alleAmsterdamse ouderstoegang moeten hebbentotde, inhaar ogen, zeer waardevolle informatie over speeltuinen in de stad. Maar dat wasniet de aanleiding
N
voor het boek Play!Amsterdam. Russell: “Het is eigenlijk eenuit de hand gelopen vakantieplan. In de zomervan 2008 bedachten we met onze kinderen om naar állespeel- tuinenvan de stad te gaan. Ik ging ervan uit dat daar weleen lijst van zou zijn. Maar toen ik daarnaar vroegbij de stadsdelen, reageerden ze vooral heelverbaasd, soms zelfs achterdochtig.Bij slechts twee stadsdelen kreegikeen soortover- zicht.Almoest ik daar in Oud-West welzelf een dikkemap voor door- spitten.” Bij gebrekaan informatie besloot
Russellzelf maar op speeltuinen- jachttegaan. “In het begin fietsten we kriskras doordehele stad. Tot- dat we doordeVinkenstraat kwa- men. We wonen daar om de hoek, maar nu pas zagikdat hier ook een speeltuin was. Ineens besefteikdat destadheelveel vandit soortgehei- me speelplekken heeft. Plekken die je niet ziet,hoewelzeerwel gewoon zijn.” Dat besefwas voor Russelleen
omslagpunt.Zevondhet te gekvoor woordendat al die speelplekken nergens geregistreerd staan. Het spontane vakantieplan veranderde daarmee in een veel serieuzer pro- ject.Met als consequentie dat haar kinderen niet meeraltijdmeegin- gen. “Kinderenhebbendevervelen- de eigenschapinelkespeeltuin te willen spelen. Dat kost heelveel tijd.Omhet tempoer eenbeetjeinte houden, gingikook vaak alleenop pad. Stond ik weer in een of andere speeltuinhardop in mijn voicere- corder te vertellen hoeveel schom- mels en wipkippen daarwaren.” Russellwerkt freelance als com- municatiedeskundigeenvertaal- ster.Tussen haar werk en alleande- re bedrijvendoor,zeisgetrouwd en heefttweejonge kinderen, speurde
ee, echt ietsspeciaals met speeltuinen heeft ze niet.AlvindtBecky Russellhet welheel be- langrijkdat kinderen
ze de afgelopen twee jaar naar speeltuinen.Soms ontdektezeer een paar per week, soms weltien per dag.Eenpaar keer heeftzeover- wogenommet haar zelfopgelegde monnikenwerk te stoppen. “Maar dan bedacht ik hoeveel tijd er al in zat en ging ik tochweer door.” Niek Bosch, ambtenaar bij de Dienst RuimtelijkeOrdening, vindt het initiatief vanRussell fantas- tisch. Zelf heeftzeook eenpoging gedaanomalle speellocaties in de stadte traceren,maardat bleekzo’n intensieve bezigheid dat die niet binnen haar regulierewerk te ver- antwoordenviel. Op basis vandecijfersdie voor- handenwaren, schattezehetaantal speelplekken in de stad vorige zo- mer in deze krantop1300.Russell komt na twee jaar speurenop ‘slechts’ 414. Bosch: “Dat komt om- dat zij alleendespeelplekkenbin- nen de A10 tenzuiden vanhet IJ heeftmeegenomen. Juist in de na- oorlogsewijken, WestelijkeTuin- steden, Noord, Zuidoost en Buiten- veldert, zijnvolgens eennorm speelplekkenaangelegd,waardoor je op die 1300 uitkomt.”
speeltoestellen zijnaltijdheel mooi en goed, maar je komt ook nogveel oude troep tegen. Vooral in Zeeburg zie je veel uitgewoonde speeltoe- stellen onder de graffiti.”
D
ekwaliteit vandeAmster- damse speeltuinen noemt Russellwisselend.“Nieuwe
DONDERDAG15 JULI 2010
BeckyRussell indeWillemdeZwijgerlaan,eenvanhaarfavorietespeeltuinen.In
sten, die al jaren onderzoekdoet naar kinderen in de sociale ruimte, zijn groterespeelplekkenveel inte- ressanter voor kinderen dan losse speeltoestellen. “Speeltuinen zijn belangrijkvoor het spelen,demoto- riek,maar ook gewoon om andere kinderen tegentekomen. Eenstu- dent vanmij heeft net eenonder- zoekje op IJburg gedaan. Daaruit blijkt dat oudersenkinderendaar juist die groteplekken missen.Om-
‘Destadzitvolmetgeheime speelplekken:je zietzeniet, hoewelzeerwelgewoonzijn’
Ookdehoeveelheidspeeltuinenper stadsdeel verschiltvolgens haar flink.“InOud-West,Bosen Lommer enWesterparkhebjenaastdegrote- re speeltuinen ookveel losse speel- toestellen op straat,waar ik trou- wens maar zelden iemand hebzien spelen. Maar het aantal speelplek- kenisdaardoor welveel groter dan inOud-Zuid en het Centrum.” Volgens sociaalgeograaf Lia Kar-
dat er in de planfaseteweinig ruim- te gereserveerd is,kunnen deze nu niet meer verwezenlijkt worden. En dan krijg je,net als in sommige stadsdelen, eenpaletvan kleinere speelplekjes, die vaak minderinte- ressant zijn.” Russellmaaktevan elke bezochte
speeltuin een gedetailleerdover- zicht:deomvang, het type speeltoe- stellen, voorkeursleeftijd, facilitei-
tenvoor ouders, gps-coördinaten, openingstijden. Hetgrootstedeel vandie informatie staat in Play!Am- sterdam. Netals de eindeloze speurtochten
doordestad, is ook dit boek zonder hulptotstandgekomen.“Ikbenwel op zoekgeweest naar sponsors, maar niemand wasgeïnteresseerd. Dus hebikalles zelf en zonder bud- getgedaan.” Uitgeversdurfden hun vingers er
ookniet aan te branden. Ze vonden de drukkosten te hoogendeafzet- markt te klein.Russell laatdeboe- kendaarom nu digitaal printen. In eengoedkoperezwartwit-eneen ietsduurderekleurenversie, want ze vindtdat de informatie in het boek voor iedereentoegankelijk moet zijn. Ook voor oudersdie het watminderbreed hebben. Hetvoordeel vanalles in eigen hand houden, vindtRussell, is dat ze het boek kanblijvenupdaten. Want hoe grondigzeook te werk is gegaan, ze heeft nogwel watspeel- tuinengemist.“En er veranderen ook voortdurend dingen. Ik hebhet idee dat speeltuinen bijdegemeen- te,ondanksdecrisis,eenhoge prio- riteit hebben.” Boschbeaamt dat
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36