‘Hemelsbreed ZATeN We op vijfTig meTer AfsTANd vAN lolA eN roef, dAT is Zo fijN’


liggen op de kraamafdeling, terwijl Lola buiten de baarmoeder vecht voor haar leven. “Onze arts wond er geen doekjes om”, blikt Niels terug. “Lola ademde na drie dagen nog niet zelf en ze had een bloedinkje in haar hersenen. Het kon alle kanten op.” Medisch personeel loopt ondertussen in en uit om deze bijzondere tweeling, één in de buik en één erbuiten, te zien.


Talrijke risico’s


Pas na tien verbijsterende dagen komt daar een einde aan. Dan krijgt Temon een onrustig gevoel, dat ze herkent van haar eerste bevalling. Roef wordt geboren, na een zwangerschap van 26,5 weken. En hoewel deze bevalling minder goed verloopt, doet Roef het beter. “Je zag die tien dagen extra echt aan Roef”, zegt Temon. “Hij woog meer, kon zelf ademen en maakte wél geluid na de bevalling.” Al moet ook Roef nog in de couveuse om aan te sterken en ‘uit te rijpen’. En liggen er ook voor hem nog talrijke risico’s op de loer.


Levensles


Met twee kinderen in de couveuse, en een lange weg te gaan, blijkt het Ronald McDonald Huis in Veldhoven elf weken lang een uitkomst. Temon: “Hemelsbreed zaten


12 [t]Huis Moed houden


Lola en Roef krijgen ondertussen aardig wat voor de kiezen. Zware infecties, operaties om hun open ductus te sluiten (het bloedvat dat de longslagader met de lichaamsslagader verbindt), een draintje bij Lola om overtollig hersenvocht af te voeren na haar hersenbloe- ding, een operatie aan haar ogen. “En dan noemen we nu alleen nog de grote dingen”, zegt Temon. Maar uiteindelijk mogen hun twee kindjes mee naar huis. “En ze doen het nu fantastisch”, spreekt een trotse moeder. “Lola is echt een hittepetit. Ze heeft enorm veel wilskracht en pit. En Roef, Roef is een boef. Heel ondernemend en ondeugend. We zijn nu ook niet meer met hun vroeggeboorte bezig. We zijn een gezin. Met een tweeling met verschillende geboortedata.”


we op vijftig meter afstand van onze kindjes. We keken op hun raam uit. Dat is zo fijn. Want hoe graag je het ook wilt, je kunt niet 24 uur per dag op hun kamer zitten. Je moet afstand nemen, vertrouwen op het medisch personeel, vooral bij ingewikkelde operaties en medicijn- voorschriften. Het is het ultieme loslaten.” Niels beaamt dat: “We hebben daar een levensles geleerd die we niemand toewensen”.


Tekst: Godelief Swank /Foto’s: Anne-Marie Peek


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20