search.noResults

search.searching

note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
COLUMN


Op de korrel Column Jac van Tuijn, hoofdredacteur


Stiekem had ik een verborgen agenda bij de persconferentie van de Brabantse waterbeheerders over de aangetroffen GenX-stoffen op de rwzi’s Aarle-Rixtel en Eindhoven. Ik woon in Den Bosch en was benieuwd of er ook GenX-stoffen in het kraanwater bij mij thuis zouden zitten. Eigenlijk twijfelde ik er geen moment aan dat het niet het geval zou zijn, omdat Brabant Water vooral diep grondwater gebruikt en GenX- stoffen te kort op de markt zijn om al zo diep in de grond door te dringen. En zo bleek het ook te zijn. Maar toch, het is een merkwaardig dossier geworden. Blijkbaar valt met deze uitermate mobiele stoffen niets uit te sluiten. Want wie had kunnen denken dat een stof die ‘exclusief’ door Chemours in Dordrecht wordt gemaakt, in de rioleringen van Eindhoven en Helmond terecht kan komen? En dat raakt meteen de kern van het dossier. Hoe kunnen waterbeheerders weten waar goed oplosbare en moeilijk afbreekbare stoffen in zulke kleine concentraties in het water kunnen opduiken?


Chemours op de korrel Op de persconferentie nam watergraaf Peter Glas de produ cent op de korrel. Er is maar één echte bron zei hij: Chemours. De waterbeheerders vroegen openheid van zaken. Welke bedrijven werken nog meer met deze stoffen? Zonder openheid door Chemours blijft het gissen waar de vervuiling vandaan komt. En draaien de waterbeheerders op voor dure monsteranalyses die nodig zijn om het hele GenX-spoor vanuit Dordrecht naar alle Nederlandse wateren te volgen.


Onderzoek op onderzoek


Intussen is het GenX-dossier een mediahype geworden en bij enkele fracties in de Tweede Kamer is het geduld allang op. Maar ze ontberen de Kamermeerderheid om het het in Zwitserland gevestigde Chemours echt lastig te maken. Keer op keer kondigen overheden nieuwe onderzoeken aan en stemmen de regeringspartijen in de Kamer voor boter- zachte moties. Nu wacht iedereen op de defi nitieve vast- stelling van de drinkwaternorm, waaruit de norm kan worden afgeleid voor de kwaliteit van het oppervlaktewater. Maar het RIVM heeft daarvoor eerst data nodig van Chemours, dat een rapport moet opstellen in het kader van de Europese REACH-verordening, zo liet staatssecretaris Stientje van


Veldhoven de boze Kamerleden weten. Het moet niet gekker worden. Waarom zou Chemours snel een grondig rapport afl everen waarmee het zichzelf in de strop hangt? En intus- sen kan het bedrijf gewoon doorgaan met de lozingen op de Merwede. En wie weet waar allemaal nog meer. Een journa- list vroeg op de persconferentie of het bevoegde gezag nog wel echte macht heeft. Nee dus.


De echte korrel


Alles moet in goed overleg kunnen gaan. Natuurlijk is dat de koninklijke weg. Maar genoeg is genoeg. Geen eindeloos onderzoek als die weg bij notoire dwarsliggers niets oplevert. Hetzelfde geldt voor microplastics in cosmetica en verzor- gingsproducten. De VS, Groot-Brittannië en Canada hebben al een verbod ingevoerd op deze minieme plastic korreltjes in cosmetica. Waarom blijft Nederland hierop achter?


Het is toch vreemd dat de Britten eerst uit de Europese Unie moeten stappen om zo’n verbod mogelijk te maken. Blijkbaar heeft de plasticindustrie zo’n grote lobby in Brussel dat ze 27 landen tegelijk in gijzeling kan houden. Er is niet genoeg bekend over de werking van microplastics in vissen, zo luidt het argument tegen een verbod. Onderzoekers roepen op tot nog meer onderzoek. Onzin. Ik hoef toch ook niet te onderzoeken of het afval van mijn buurman schadelijk is als hij het over de heg gooit. Microplastics in cosmetica en verzorgingsproducten zijn een vulmiddel en hebben geen enkel ander maatschappelijk nut, anders dan dat het de producenten geld bespaart. En de scrubbende werking in bijvoorbeeld douchegel, is prima te bereiken met wél afbreek- bare korrels.


In Zweden heeft een medewerkster van een grote drogis- terijketen niet gewacht. Zij heeft op eigen houtje honderden toeleveranciers benaderd en gevraagd of hun producten vrij zijn van ‘micro beads’. Hoog tijd dat waterbeheerders ook de leveranciers die nog steeds microplastics in hun produc- ten doen, op de korrel gaan nemen. Waarom moet het, net als met de lozing van GenX-stoffen, eerst aankomen op druk vanuit de media?


WATERFORUM FEBRUARI 2018


11


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64