8.900 km ver van huis
Patience Mlingo komt in april vanuit Californië naar Nederland om de pasgeboren baby van haar zus te bewonderen. Ze geniet van haar neefje en verheugt zich op de geboorte van haar eigen kind in juli. Een paar dagen voor haar vertrek voelt ze zich niet goed. Op 3 mei, de dag dat ze terug naar huis zou gaan, bevalt ze plotseling en veel te vroeg van Nii Ayi.
“Tijdens de laatste dagen van mijn verblijf deed mijn hele lichaam pijn, ik moest continu overgeven en verloor bloed. Ik besloot mijn terugvlucht te annuleren. De diagnose van de huisartsenpost luidde: een urineweginfectie en blaasontsteking. In plaats van in het vliegtuig terug naar huis, lag ik op 3 mei bij mijn zus in het logeerbed. ’s Middags hoorde ik ineens ‘ploep’. Ik voelde het bed nat worden, dacht dat mijn blaas was geknapt en riep mijn zus. Zij keek onder de lakens en liep daarna naar beneden. Achteraf vertelde ze me dat ze meteen in de gaten had dat mijn vliezen waren gebroken. Beneden belde ze 112 omdat ze vreesde dat ik veel te vroeg zou bevallen. En dat was ook zo. De ambu- lanceverpleegkundige zag het hoofdje van de baby en zei: ’U moet persen’. Ik dacht, persen? Ik heb een urine- weginfectie en blaasontsteking, ik ga niet bevallen hoor!”
Twee ambulances
Vijf minuten later bevalt Patience in het huis van haar zus van een zoon: Nii Ayi. Hoewel de baby erg klein is en maar 1.400 gram weegt, huilt hij luid. Een opluchting voor iedereen. De pijn was meteen weg. Achteraf weet Patience dat de bevalling al twee dagen bezig was. “Ik was totaal onvoor- bereid. Na mijn verblijf in Nederland zou ik pas starten met een zwangerschapscursus. Ik wist niet of we een jongen of een meisje zouden krijgen. En we hadden ook nog niet nagedacht over een naam!” Na de geboorte ligt Nii Ayi heel even bij Patience op de borst, maar al snel nemen ze hem mee naar beneden om hem te onderzoeken. “De ambulance die klaarstond voor mij, werd nu meteen voor Nii Ayi gebruikt. Van mijn zwager hoorde ik dat ze met spoed naar Isala in Zwolle gingen en er een tweede ambulance voor mij
werd gebeld. Totaal van de kaart werd ik naar het ziekenhuis vervoerd. Ik had geen idee hoe het met hem ging en maakte me grote zorgen. In Isala werd ik eerst onderzocht en toen mocht ik eindelijk weer naar mijn zoon. Dat was een heel heftig moment, want hij lag in de couveuse en kreeg zuurstof toegediend.”
Onbetaalbaar gevoel
’s Avonds gaat Patience weer met haar zus terug naar Dronten. De week daarna pendelt ze elke dag heen en weer tussen Dronten en Zwolle. Tot haar zwager op de website van het ziekenhuis iets over het Ronald McDonald Huis leest. Ze informeren naar de mogelijkheden en een week na de geboorte van haar zoon, neemt Patience haar intrek in Ronald McDonald Huis Zwolle. “Wat een opluchting. Op elk moment van de dag kon ik bij mijn zoon zijn. Dat gemak en gevoel is onbetaalbaar. Ik ben zo dankbaar dat er Ronald McDonald Huizen zijn!”
>>
[t]Huis 11
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20