This page contains a Flash digital edition of a book.
Elk vrij moment waren ze bij Zoë, die in het donker lag, in een prikkelarme omgeving. “Ze kon heel weinig hebben. Maar ik weet nog precies dat ik haar voor het eerst weer aan het lachen maakte”, zegt Loïs. “Er stond een driewieler op de gang van de kinderafdeling, waar ik eigenlijk veel te groot voor was. Ik fi etste steeds voorbij haar kamer en deed alsof ik overal tegenaan botste. Uiteindelijk lachte Zoë. Voor mij was dat een omslagpunt. Alles was zo donker, zo zwaar, je moest altijd stil zijn als je bij haar was. Ik vond het zo fi jn dat er nog vrolijkheid en optimisme was.”


Juiste balans zoeken


Zoë moest ‒ na een maand ziekenhuis ‒ twee jaar fysiek revalideren en nog eens drie jaar cognitief. “Ik heb er een hersenbeschadiging aan overgehouden”, vertelt Zoë. “Mijn intelligentie is nog prima, maar mijn prikkel- verwerking is anders. Stel je voor dat je met een vrachtwagen vol informatie over de weg rijdt. Bij de meeste mensen is dat een snelweg. Voor mij is het een hobbelig zandpad, waar je een stuk langer over doet en ook nog onderweg wat lading verliest. Ook slaap ik veel; het duurt veel langer voordat mijn batterij is opgeladen.” Ondanks dat heeft ze een baan en een hoop vriendinnen en woont ze op zichzelf. Al blijft het zoeken naar de juiste balans. “Ik weigerde in het begin te geloven dat ik veranderd was. Ik rondde gewoon mijn middelbare school af, begon aan een hbo-opleiding en ging op kamers. Ik nam zelfs een bijbaan in de horeca. Totdat ik volledig instortte. Andere mensen moet je na een ernstig ongeluk motiveren om van de bank af te komen. Mij moet je juist motiveren om erop te gaan zitten.”


‘IK KOESTER DIE MOMENTEN MET HAAR ENORM’


“Ze is een enorme vechter”, zegt Loïs. “Ze heeft zoveel bereikt, daar ben ik echt trots op. Als kind snapte ik niet waarom ze zoveel sliep. Ik wilde de Zoë terug met wie ik trampoline kon springen en gekke dingen kon doen. Nu weet ik: als wij samen gaan winkelen, gaan we één of twee winkels in, dan lunchen we en rijd ik terug met de auto terwijl Zoë naast me ligt te slapen. Ik koester die momenten met haar enorm en zoek haar zo veel mogelijk op, want ik ben me er erg van bewust dat we elkaar elk moment kunnen verliezen.”


[t]Huis 5


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20